زندگینامه مرحوم الحاج سید حسین شاه مسرور
آموزگار جهاد، حماسه و فرهنگ
تاریخ معاصر افغانستان، مردانی برجسته را پرورده است که با ایمان راسخ، قلم روشن و شمشیر بُراق، سرنوشت ملت را به پیش راندند. در میان این شخصیتها، نام الحاج سید حسین شاه مسرور، فرزند سید احمد شاه، چون خورشید تابان در آسمان بلخ میدرخشد. او در سال ۱۲۹۹ هجری شمسی در قریهی سفیدچشمه، ولسوالی چهارکنت، دیده به جهان گشود و تا واپسین نفس زندگی (۲۴ سرطان ۱۳۸۴) بر عهد خود با خدا، وطن و مردم استوار ماند.
سید حسین شاه مسرور از سال ۱۳۴۰ هجری شمسی وارد عرصهٔ شعر و ادب شد و با خلق آثار ماندگاری چون سربازان عاشورا، دیوان مسرور، چکامههای سبز و حماسه خاموش، ادبیات متعهد و انقلابی افغانستان را به اوج غنای خود رساند. شعر او نه برای تفنن، بلکه برای بیداری و برانگیختن دلهای خفته در بند ظلم سروده شد:
«چند اندر خواب غفلت، یکدمی بیدار شو
چشمها بنمای باز و هر طرف انظار شو»
و در سرودههای دیگر، ندای قیام و مقاومت سر میداد:
«ای دوستان! به عالم، هنگام انقلاب است
جهد و جهاد کفر و اسلام انقلاب است»
با تجاوز ارتش سرخ شوروی و سلطه کمونیسم، او قلم را در آغوش تفنگ آمیخت و در سال ۱۳۵۷ هجری شمسی از کوهساران سترگ چهارکنت، پرچم جهاد را بر افراشت. سید حسین شاه مسرور، هم در میدان نبرد و هم در عرصه تدبیر نظامی، الگویی بینظیر برای مجاهدان بود.
چهارکنت به رهبری او، به کانون مقاومت شمال کشور تبدیل شد. او نهتنها مجاهدی دلیر، بلکه رهبری خردمند بود که در دشوارترین لحظات، سنگر را ترک نکرد. حتی پس از سقوط شمال به دست طالبان، هنگامی که بسیاری فرار کردند، او در کنار مردم ماند و وفاداری خود را به اثبات رساند.
ثمرهٔ تربیت او در شخصیت فرزندش، شهید سید اسدالله مسرور جلوه یافت؛ مردی که با جانفشانی و تدبیر، از قتلعام گسترده شیعیان و فارسیزبانان پس از فاجعه خونین ۱۷ اسد ۱۳۷۷ جلوگیری کرد و با شجاعت، صلحی نجاتبخش به ارمغان آورد.
مسیر زندگی سید حسین شاه مسرور تنها به میدان جنگ محدود نمیشود. او شاعری مؤمن، متعهد و عاشق اهلبیت (ع) بود که ادبیات آیینی را در خدمت فرهنگ و هویت دینی مردم خود قرار داد. آثار او، میراثی گرانبها برای نسلهای آینده است و فراموشی آن، جفایی نابخشودنی در حق تاریخ و فرهنگ افغانستان خواهد بود.
سید حسین شاه مسرور، در سادهزیستی، پیوند ناگسستنی با مردم و عشق بیپایان به وطن، الگویی تمامعیار برای رهبران امروز و فردا بود. او عزت خویش را نه در مال و مقام، بلکه در ایمان و صداقت جستوجو کرد و سرانجام در همان خاکی آرام گرفت که برای آن جنگیده بود.
نام او، چون نام بلخ، با جهاد، حماسه و فرهنگ پیوند خورده است. نسل امروز باید بداند که مسرور تنها یک انسان نبود، بلکه یک مکتب بود؛ مکتبی از ایمان، مقاومت، شجاعت و فرهنگ.